W sytuacji, gdy postanowienia wzorca są niezgodne z treścią umowy, to zastosowanie będą miały postanowienia umowy – art. 385 Kodeksu cywilnego. Z przepisu tego jednoznacznie wynika, że sytuacja ma miejsce wówczas, gdy dochodzi do sprzeczności między treścią umowy a wzorcem, ale wydaje się zasadne przyznanie również pierwszeństwa klauzulom wynegocjowanym przed narzuconymi klauzulami indywidualnymi.
W przypadku gdy sprzeczność zaistnieje pomiędzy postanowieniami wzorca a przepisami prawa w pierwszej kolejności musimy rozstrzygnąć jaki charakter ma dany przepis. W polskim prawie istnieją dwa rodzaje przepisów, bezwzględnie obowiązujące, które wiążą nawet wtedy, gdy strony umowy postanowiły odmiennie. Treść umowy nie może odbiegać od przepisu bezwzględnie obowiązującego, a jeżeli odbiega to zastosowanie mają jedynie przepisy ustawy, a nie postanowienia umowy bądź też wzorca umownego. Istotne znaczenie mają tu przepisy o ochronie konsumenta zawarte w Kodeksie cywilnym oraz ustawach szczególnych.
Drugim rodzajem przepisów są przepisy względnie obowiązujące, tzw. dyspozytywne, czyli takie które mają zastosowanie wówczas, gdy strony nie postanowiły inaczej. Sprzeczność postanowień umowy, bądź wzorca umownego z tymi przepisami, nie rodzi żadnych skutków prawnych dla treści zawartej umowy. W razie kolizji zastosowanie mają postanowienia umowy oraz wzorca umownego.